Stuð milli stríða Ég og Ewan McGregor

Margrét hugrún gústavsdóttir hefur séð mörg fræg eintök af homo sapiens sapiens

Árið 2002 átti ég heima í töfrabænum Hollywood. Þar sá ég margar frægar stjörnur og átti í einstaka tilfellum orðaskipti við þessar yfirnáttúrulegu verur.

Fyrst um sinn var þetta voðalega spennandi. Nánast jafn spennandi og fuglafræðingi finnst að sjá einhvern afvegaleiddan spörfugl á skrítnum stað en eftir að hafa barið m.a. Harvey Keitel, Geri Halliwell, Adam Sandler, Vincent Gallo, John Cusack og James Gandolfini augum varð ég smátt og smátt dofin. Frægt eintak af homo sapiens sapiens gat auðveldlega farið framhjá mér án þess að ég upplifði innri spennu og æsing. Þetta varð daglegt brauð.

Ég fékk harðan frægðarskráp og fann nánast ekki neitt þar til dag nokkurn að Ewan McGregor tók sér sæti við hlið mín og vinkvenna minna á kaffihúsi Freds Segal. Við fórum allar á spinn.

Ein okkar var önnum kafin í frásögn af því hvernig hún væri með svo viðkvæman endaþarm að hún gæti vart stigið upp í bíl sem væri eldri en árgerð ´92 án þess að fá gyllinæð... og þá kom Ewan. Við tókum hljóðlát andköf. Vorum fegnar að hann kunni ekki íslensku. Hann var svo fallegur. Hann var svo yfirnáttúrulegur. Svo grúví í Trainspotting.

Allt í einu sneri hann sér að mér og bað um eld. Ég vissi ekki hvert ég ætlaði. Auðvitað mátti hann fá eld! Hann saug inn og sagði takk. Ég fann hjartsláttartruflanir.

Rólega byrjuðum við vinkonurnar að jafna okkur. Ewan vandist. Við héldum áfram að ræða heilsu og heilsufarsvanda og Ewan fór að tala við konuna sína.

Eftir þetta hef ég ekki upplifað það að verða "starstruck" aftur. Ég hef meira að setja hitt Vigdísi og Dorrit og ekki fundið neitt. Ég held ég sé orðin ónæm fyrir frægð. Það fólk sem ég ber ómælda virðingu fyrir (Jung, Riefenstahl og Warhol) er dáið og ekki miklar líkur á að ég rekist á þau fyrr en á himnum.

Hollywood gerði mig ónæma og ég er því ósköp fegin.