Karisma karla

Í dag las ég grein í sunnudagsmogganum sem fór agalega í taugarnar á mér. Þetta byrjaði ágætlega. Grein um náðarvald, eða karisma eins og það kallast á ensku. Mér fannst lesturinn skemmtilegur framan af en svo fóru að renna á mig tvær grímur þegar ég áttaði mig á því að þetta var ekkert annað en heillöng upptalning á karsimaríkum karlmönnum. Allt frá Jóni Sigurðssyni og Napóleon yfir í Pál Óskar og Bubba. Örrrrrlítil klausa fór í að fjalla um karismaríkar konur. Kannski einn tuttugasti eða minna og þá datt honum ekkert betra í hug en að nefna Vigdísi Finnboga og Margréti Thatcher.

Þessi sem skrifaði greinina hefur verið blaðamaður í fimmtíu ár eða meira og ég veit ekki hvort hann er enn inni í skápnum. En þessi grein benti mjög sterklega til þess að maðurinn væri hýr að hætti grikkja til forna. Svona platónskur hommi sem telur konur og karla alls ekki jöfn að gjörvuleik og vitsmunum, en á samt kellingu af því einhver verður að elda. Hann minntist ekkert á t.d. Þorgerði Katrínu, Björku, Díönu prinsessu, Jórdaníudrottningu, Virginu Wolf, Marilyn Monroe, Margréti Vilhjálms eða hvaða aðra konu sem er sem fyllir herbergi með nærveru sinni og nær til fólks án þess að tala við það.

Þetta er svosem ekki í fyrsta sinn sem það fer í taugarnar á mér að kyn mitt virðist ósýnilegt, en ég var hálfpartinn búin að gleyma því þar til ég las þessa grein. Og ég bölvaði innra með mér öllum þessum "frímúrara" körlum sem sitja og mæra hvern annann, tottandi "platónska" vindla, gerandi sig breiða eins og þeir séu einir á jörðinni með eitthvað huggulegt punt í kringum sig sem þeir kalla konur.

Fyrir utan þetta er ég náttúrlega bara hress, vel upplagður og ánægður... af því ég er jú líka maður (sem betur fer).