Þura staulast upp frá eldhúsborðinu og strýkur svuntuna.
Mér er ekki vel við þessa negra. Þeir eru eitthvað svo svartir og með svo stórar nasir. Mér finnst eins og ég gæti sogast upp í þær og hvað yrði þá um mig?
Já, ég er sammála þér, segir Kjartan og horfir hugsandi á hana. Mér er ekkert vel við þá heldur þó að þessar nasir skipti mig ekki máli en síðan þeir komu hingað hefur allt farið á annann endann. Það er ekkert eins og það var áður. Stelpurnar eru orðnar snar ruglaðar. Ég hefði frekar viljað að þær hefðu bara áfram verið hræddar við þá eins og til að byrja með.
Já, óttinn heldur samræðisfýsninni í skefjum, svarar Þura og hellir mjólk í glas. Það hefði verið betra að hafa það áfram þannig. Nú veit ég ekkert hvað er hægt að gera. Þessar nasir líka, og varirnar... Hvernig geta þær kysst þá? Hún tekur stóran sopa af mjólkinni.
Vertu nú ekkert að hugsa um það, segir Kjartan og bítur í mjólkurkexið. Það gæti nú bara komið þér undir þessar skepnur líka að vera eitthvað að hugsa of mikið um þetta. Viltu ekki frekar fara bara út á hlað og athuga hvort Gúnda gengur eitthvað að sinna Ljómu. Þú hefur um þarfari hluti að hugsa en þessa negra. Svo verða þeir líka farnir eftir nokkra daga.
Þura snýr sér að Kjartani og og hvessir á hann augun.
Kristín sá það í bollanum að þessi heimsókn þeirra ætti eftir að hafa afleiðingar. Hún sá barn í bollanum! Hver veit nema það sé hún Sóla þín, hún hefur nú heldur betur legið utan í þessum nasastóru skröttum. Og ég sá hana! Ég sá hana strjúka á sér kviðinn í félagsheimilinu um helgina. Og hvað verður þú þá? Afi blámanns!!

Samtal í Rangárvallasýslu, september 1975.