Ég var kúa smali þegar ég var barn. Og einu sinni elti ég belju undir foss og þar var hún að bera. Hún fæddi kálf sem ég mátti ´eiga´af því ég fann hann. Ég skýrði hann Ljóma og orti til hans mitt fyrsta meðvitaða ljóð. Það var svona:

Ó elsku litli Ljómi
víst ertu vinur minn
því núna fyrir stuttu
þú komst í heiminn inn

Strákurinn á bænum skrifaði betur en ég og þessvegna bauðst hann til að skrifa ljóðið á blað fyrir mig. Vandaði sig mjög mikið. Svo skreytti ég brúnirnar með blómateikningum. Þetta var mikið ritúal í heild sinni.

.....

Stundum held ég því fram að ég hafi alltaf verið smali í öllum mínum fyrri lífum. Annað hvort í Færeyjum eða hér á Íslandi. Ég hef aldrei verið til annarsstaðar. Alltaf bara með strá í munninum að smala kindum eða kúm. Oftast hef ég dáið ung og þá við smalastörfin. Eins friðsælt og þetta starf er á yfirborðinu getur það hulið ótal hættur. Eins og t.d. þegar maður þarf að elta dýrin fram á fjallsbrúnir eða týnist í þoku. Þá er hægt að verða úti sjáðu til. Svo hvessir stundum.
Í þessu lífi var ég bara smali um skamma hríð. Kannski á ég eftir að verða smali aftur einhverntíman seinna. Hver veit. Maður veit jú ekki neitt. Lífið á jörðinni er eins og lífið í himninum. Alltaf að breytast.