Eftir kynferðislega áreitið hér áðan upplifði ég svo mikið spennufall að mér fór að leiðast. Til að hafa ofan af fyrir mér hljóp ég á vegg og braut hauskúpuna á mér í tvennt. Heilinn slettist út á gólf og rann undir sófa. Ég beygði mig niður og teygði mig eftir honum. Settist svo á sófann og virti hann fyrir mér.

Einhvernveginn hafði ég alltaf ímyndað mér að hann væri grár með svona bláum rákum, en núna veit ég að hann er bleikur. Næstum því eins og Basúka tyggjó sem er búið að tyggja lengi. Kannski eru ekki allir heilar eins? Minn er stinnur eins og sláturkeppur en samt mýkri, eins og nýsoðið slátur. Það er eins og ysta lagið sé úr búðing. Mig langaði til að finna bragðið af honum þannig að ég sleikti hann. Bragðið kom svona eftir á og það var hrikalega væmið. Væmnara en nokkuð sem ég hef áður smakkað. Get varla lýst því. Þetta var svona eins og kokteilber, eða ávextir úr dós. Ég sleikti hann aftur og varð fyrir hrikalegum vonbrigðum.

Af einhverjum ástæðum hefur mér alltaf fundist ég frekar klár, en eftir þessa reynslu mína held ég bara að ég sé frekar vitlaus. Ef heilinn á mér héti eitthvað, miðað við útlit og bragð, þá héti hann kannski Dögg Ögn eða Mjöll Ösp og færi oft í ljós. Ég tróð honum bara inn aftur og smellti kúpunni saman.

Ég skammast mín.
Ég gefst upp!