Bob Marley var maður með missjón. Reykti heil ósköpin öll af kannabisi og var í sambandi við andann. Spilaði stundum fótbolta og átti fótboltalið af börnum. Hann var kaffi latte. Pabbi hans var hvítur en mamman svört. Fyndið hvað svona kaffi latte fólk verður alltaf einhvernveginn félagslega svart af því að vera hálft svart. Ég á vinkonu sem er hálf svört. Amerísk. Hún hefur aldrei séð pabba sinn, sem er svartur, og mamma hennar er hvít og ljóshærð. Allar frænkurnar og frændurnir líka. En Genny er með stórar varir og dökka húð og rosa afró. Hún er ofsalega falleg. Elst upp í hvítri familíu en þegar hún labbar út um dyrnar heima hjá sér þá er hún sistah og meðtekinn og upplifuð sem slík. Þetta hlýtur að vera frekar vírd. Lífið er vírd. Skrítnara en skáldskapur.

Í nótt var ég með miklar pælingar og loggaði mig inn á spjallrás. Fann tvo karla sem héldu að þeir væru að höstla og fékk þá í hópsamræður um eðli karlmanna. Það var mjög lærdómsríkt og á endanum var ég kominn með helling af lausnum og nýjum spurningum og svona. Þetta var svona eins og gaurinn í Fight Club sem var alltaf að tala út um hlutina við fólk sem sat við hliðina á honum í flugvélum. The comfort of strangers. Fullkomið. Mæli algerlega með þessu. Ég var náttúrulega kominn með tvö deit eftir þetta en afþakkaði pent. Enda hver vill hitta karlmann sem hangir heima hjá sér á spjallrásum til klukkan átta á mánudagsmorgni... ekki ég... hehe... Annar þeirra stakk meira að segja upp á því að við hittumst í bakaríi strax eftir vaktina hjá mér... yeah, as if? Fröken mygluð og desperat hittir herra súran, sveittan og desperat kaffiþambara kl átta í bakaríi. Já, já... Fyrr má nú vera spennufíknin. Ha?

Jæja, þetta verður ekki meira í dag, kellingin ætlar að vinna og slaka.

"lifið í lukku en ekki í krukku..."